„Војна“, рекол Хераклит, „Е таткото на сите нешта“.

На овој свет има бесмртна војна и не смееме да ја одбиеме.

Бидејќи војната не е единствениот господар и мајстор, Марс бил во алегорија „омразена“ од Боговите затоа бил само за безумна војна: Но, кога на Марс му била одбиена публиката во време на неопходна внимателна војна, така го нарекоа основите на Олимп, бидејќи силата што тој ја претставува не може да се негира.

Слично, во нашите животи има мир и има војна. Нашите Богови нè водат до најважната војна од сите, и тие сакаат да се бориме: Војната против внатрешното незнаење, темнината, слабоста и распаѓањето.

Бидејќи универзумот е изграден и на мир и на војна, каков било пристап кон животот не може да се фокусира само на едното.

Татко Сатана ни диктирал дека ќе дојде време кога негативноста полека ќе се замени со позитивност во овој свет, но ово време  ќе пристигне само кога ќе напредуваме и кога ќе сториме неверојатни прогреси – и сме многу далеку од оваа состојба.

Пристигнувањето таму ќе се случи преку нашата војна, неопходност за нашата еволуција. Сегашната состојба на двојност во светот во моментов е основа што не може да се негира во оваа реалност.

Војната може да се ублажи и треба да се избегнува. Војната ја претставува крајната и најневнимателната форма на натпреварување; постојат и други и подобри форми за да се манифестира ова.

До тогаш, во врска со реализмот и природниот поредок, војната е неспорно уште еден аспект од животот. Тоа мора да се прифати, избегнува, па дури и да се практикува под многу неопходни околности во согласност со Мудроста.

Без мудрост, моќта што ја претставува Арес ќе биде само одвратна форма без суштина за себе.

Мора да научиме да се бориме, па дури и да уништуваме, зашто само тогаш можеме да избегаме од овој древен суров владетел на животот. Преку победата во внатрешната војна, ја избегнуваме надворешната војна.