„Μέτρον Άριστον“ – Аристотел [Преведено: „Сè во умерени количини“].

„Κρατείν δ' ειθίζεο γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείης τε και θυμού“ – Питагора [Преведено: „Прво и основно, човек мора да се навикне да воспоставува контрола (умереност) во следниве работи: Спиење, страст, гнев“]

Постоењето на умереност е способност да се каже не кога станува збор за прекумерни и веројатно лоши работи за себе.

Кога некој навистина го применува поимот на умереност, тие можат да станат избалансирани во своето постоење. Оваа рамнотежа дополнително го олеснува духовното, физичкото и емоционалното и духовното здравје.

Губење на рамнотежа или воздржаност, резултира со нерамнотежа, што создава нехармонични околности и го загрозува нечие здравје во сите горенаведени домени.

Човечкото суштество кое нема умерност, нема мерa и контрола. Како што се откажува контролата, така човек ќе влезе во неурамнотежени состојби, зло и проблеми.

Умереноста не е бесмислена или негативна воздржаност; постои токму на состојба на здраво и ориентирана кон раст ниво на контрола.

Умереноста е уметност да се остане во опсегот на никогаш да не се пречекорува златниот јазол преку вишок или недостаток. Го претставува Златниот Среден пат во сите нешта.

На душите на мудрите им е напишано: Сè со умереност.

Способноста за самоконтрола е најважна: затоа што мора да се совладате себеси и само тогаш ќе совладате сè друго. Кој го совладел себеси, тој е мајстор на се.

Помеѓу двете реки, онаа огнената и онаа на водата, мора да одите колку што е можно повеќе во средината: зашто огнената река ќе ве изгори, а таа со вода ќе ве удави.

Кога ќе научите да одите по реките, ќе бидете надарени како така со три сили: Со чист Разум, со чист Дух, со чиста Желба.

Тогаш ќе те примат трите божици, зашто си бил умерен, нагоре на небесата.